Hoog water

De Maas stond hoog, al een paar dagen was er geen scheepvaart meer op de rivier uitgezonderd wat wrakstukken van caravans, boomstronken en drijfhout wat de Maas uit de Ardennen meegebracht had. Van uit onze woonkamer kon ik uitkijken op hotel Maastricht en had ik ook een vrij uitzicht over het woeste water. De aanlegsteiger van rederij Stiphout die normaal schuin omlaag stond wees nu schuin omhoog en deinde mee op de golven. De pijlers van de St. Servaasbrug stonden meer als half onder water, het water perste zich met veel kabaal onder de bogen door.
We hadden een drukke lunch gehad in ons restaurant ,,Us Leef Vruike,, en nu was ik in de woonkamer bezig met de administratie. Een karwei wat goed te doen was in de rustige uurtjes tussen lunch en diner. Zo af en toe keek ik ook wel even naar buiten, geboeid door het snel stromende water en wat er zoal voorbij dreef. Op het trottoir kwam een vrouw aanwandelen met twee jongetjes zo van een jaar of acht negen aan de hand. Geboeid door het water want ze hadden alleen oog voor het spektakel op de rivier. Ik boog mij weer over mijn werk maar toen even later weer keek stonden, naar wat aannam, moeder en zoontjes op de wiebelende aanleg steiger. Ik dacht nog ,,vrouwtje doe niet zo gevaarlijk,, en ging verder met mijn administratie. Even later zag ik ze niet meer op de stijger. De moeder liep alleen. Misschien waren de kinderen doorgelopen richting Servaasbrug.
Ik dacht er niet verder over na maar toen ik de andere morgen de krant opensloeg werd het mij even niet goed. Twee kinderlijkjes waren gevonden aan de sluis van Borgharen en de  moeder gearresteerd. De kinderen die ik nog op de stijger had gezien aan de hand van hun moeder waren door diezelfde hand in het water gestoten. Welk drama en wat was blij dat ik dat net gemist had. Ik denk er nog aan als ik de melding va hoogwater hoor maar dat gruwelijke moment dat de moeder de kinderen in de woeste rivier stootte is mij bespaard gebleven.